Erg gevoelig

“Gut, wat een gevoelig typje”. Is dit ooit tegen jou gezegd? Of over jou gezegd?
Of misschien: “Reageer toch niet zo overgevoelig!” Klinkt als “overspannen”……
Als je kwetsbaar bent, kun je je flink geraakt voelen. Juist omdat je hier dus geen weerwoord op hebt. Want wat valt er nou op te zeggen?

Nieuwetijdskinderen, hooggevoelige of hoogsensitieve kinderen; allemaal termen die proberen iets in te houden of juist uit te dragen. HIER BEN IK, een erg gevoelig mens. Maar is dat niet inherent aan een groot bewustzijn?

Als je je heel erg bewust bent van jezelf en van alles om je heen, is het dan niet logisch dat je gevoelig bent? Je staat open voor alle informatie die je maar tot je kunt nemen. Je bent met je volle aandacht gefocust op jezelf en de anderen.

Maar waar ligt die scheiding? Je voelt of denkt te voelen wat een ander voelt. En soms klopt dat, maar soms is het ook je eigen projectie. Maar hoe kom je daar achter? Oftewel, hoe blijf je in je eigen energie, in je eigen kracht staan?

Voor kinderen is dat extra moeilijk, want zij staan (nog zo) open. Zijn er steeds meer mensen die open “blijven” of “komen”? Het klinkt zo vaag allemaal. Het is dan ook een gevoel. En dat heb je of dat heb je niet.

Jezelf zijn
Op aarde komen doen we volgens mij allemaal om jezelf te mogen zijn en om een gelukkig leven te leiden. Het zou niet moeilijk moeten zijn om dat te realiseren. Als alles meezit in het leven en je fijne mensen om je heen hebt die je begrijpen en je zien zoals je werkelijk bent van binnen.

Maar de teleurstellingen stapelen zich op, je voelt je niet begrepen, jij bent het die moeilijk doet, die de dingen niet begrijpt, die zich niet aanpast, die niet van goede wil is, die het altijd beter weet, en ga zo maar door. Een leerschool? Een spiegel? Kom nou, het enige wat je ervan leert is dat het toch wel erg lastig is om zo gevoelig te zijn. En soms wilde je dat je dat niet had.

Op een eilandje gaan leven? Dat is nou juist het laatste wat je wil! Je wilt die lieve, begrijpende mensen om je heen, die aan twee woorden genoeg hebben. Die weten dat je goede bedoelingen hebt en dat je het juist allemaal zo goed aanvoelt. Geen achterdocht of gemene spelletjes. Nee, liefdevolle energie, die kan stromen van mens tot mens.

Je mag je gelukkig prijzen als je die mensen om je heen hebt verzameld. Als je vaak je kop hebt gestoten, is het moeilijk om je weer open te stellen voor andere mensen. Maar eigenlijk wil je niets liever. Want misschien zit er toch één bij die jou wel kan begrijpen. Dat is toch de moeite waard om te onderzoeken.

En stukje bij beetje gaat je hart weer open. Probeer je erin te ontspannen. Durf je wat meer van jezelf te laten zien. Omdat je voelt dat ook jij er mag zijn. Bevestiging van anderen hebben we allemaal nodig en die kunnen we dus ook aan elkaar geven.

Herkennen en erkennen
Er wordt tegenwoordig veel over gevoeligheid gesproken en geschreven. En dat is goed. Laten we het maar benoemen, om er een tijdje later weer achter te komen dat je helemaal geen etiketje hoeft. Dat we allemaal mensen zijn en eigenlijk hetzelfde willen.

Maar daardoor wordt het wel bespreekbaar. Kunnen we het herkennen en erkennen. Als was het alleen maar voor onszelf. Om onszelf te leren aanvaarden met al onze eigenschappen. Ik zeg niet “goede en slechte” eigenschappen, want juist door er geen oordeel op te plakken, kun je zien dat alles in je zit. En mag alles er zijn.

En dat hoe harder je het wegdrukt, bijvoorbeeld je boosheid of je verdriet, hoe meer het aan de oppervlakte komt. Steeds vaker hoor je dan: “Laat het maar los, je hoeft niet boos te zijn”. Ik zou willen zeggen: “Laat het er maar zijn, uit je maar”. De druk moet toch van de ketel, eerder kun je niet helder nadenken. Waarom mogen we niet boos zijn of verdriet hebben? Dus: onze gevoelens tonen? Niet gepast, dat doen alleen kleine kinderen die nog niet weten hoe het moet………

Oh nee? Waarom is het dan een bevrijding als je jezelf en je kind toestaat om wel boos te zijn? Daarna kun je de liefde weer voelen stromen. En kun je weer knuffelen. Maar waarom je gevoelens en die van je kind wegdrukken? Ik zou haast willen zeggen: onderdrukken? Om nog overgevoeliger te worden, omdat er ook nog stress bij is gekomen? Dan krijgt het wel een negatieve klank. Dan kun je niet meer in balans komen.

Emotioneel uithoudingsvermogen
En dat zie je vaak bij gevoelige mensen en dus ook bij kinderen. Door hun gevoeligheid lopen ze deuken in hun emotioneel uithoudingsvermogen op. En kunnen dan “helemaal nergens meer tegen”. En het valt niet meer uit te leggen, omdat het niet meer met je verstand te beredeneren valt. Dan val je tussen wal en schip. Onredelijk gedrag, dwars doen, labiel (lees: snel huilen of gekwetst), allemaal gevoelens omdat we niet gekend worden in wie we werkelijk zijn en hoe we ons werkelijk voelen.

Gevoelige mensen en kinderen, wat hoop ik dat we leren onze ware gevoelens te tonen en die in elkaar leren herkennen. Dat is iets anders dan projecteren en voor een ander denken. Het is: er mogen zijn, jezelf mogen zijn. Op school, in je werk, maar vooral ook thuis om alles weer te kunnen relativeren. Je geliefd voelen en geliefd weten. Want dan kun je toekomen aan wat gevoelig zijn voor jou werkelijk kan inhouden.

Dit artikel is eerder verschenen in de nieuwsbrief van de Stichting Nieuwetijdskinderen.

Op 12 april 2002 ben ik namens de Stichting Nieuwetijdskinderen naar een bijeenkomst geweest over hooggevoeligheid en ik heb daarvan een verslag gemaakt (op persoonlijke titel). Tijdens deze bijeenkomst werd het boekje “Hooggevoeligheid als uitdaging” van Marian van den Beuken gepresenteerd.