Intuïtie

Nee, hij wil niet bij me komen staan om getest te worden. “Dan kom ik wel bij jou”, zeg ik tegen Steven. Hij blijft op de stoel zitten en ik vraag of ik op z’n arm mag drukken. Als ik hem een (kinesiologische) spiertest heb laten voelen, wil hij wel verder getest worden.

De achtjarige Steven zit al heel lang niet lekker in z’n vel. “Eigenlijk al vanaf z’n geboorte”, zegt z’n moeder. Stevens heldere bruine ogen in zijn smalle gezicht ontwijken me, maar ik merk dat hij wel nieuwsgierig is en alles wat ik doe goed in de gaten houdt. En als ik dan op een gegeven moment uitkom op de Bach Bloesem Remedies en hem het kistje met de remedies laat zien, merk ik dat hij zeer geïnteresseerd is. “Is die hele fles dan voor mij?”, vraagt hij als ik hem het 30cc-flesje laat zien waarin ik straks de verschillende Bachremedies bij elkaar zal doen. “Ja, die is voor jou.”

Deze keer testen we de Bachremedies dus uit, maar ik vertel Stevens moeder meteen dat ik het boekje Bach Bloesem Remedies voor kinderen geschreven heb voor ouders om de Bachremedies zelf uit te zoeken voor of met hun kind. En terwijl ik de rijen flesjes aan het uittesten ben, zegt Steven ineens wijzend op één van de achterste flesjes: “En die dan?” Ik test het achterste rijtje dan maar eerst uit en inderdaad, de remedie die Steven aanwees test “sterk”.

Als we alle flesjes getest hebben, laat ik Steven nog even het verschil voelen met een willekeurig ander flesje Bachremedies. Ik leg het flesje op z’n buik en test. Zwak dus. “Die is dus niet goed voor je, voelde je wel?”, vraag ik nog snugger. “Dat voelde ik al in mijn buik.” is zijn antwoord.

Ik weet het, de Bachremedies lenen zich er uitstekend voor om intuïtief uitgezocht te worden. Kinderen doen dat vaak gemakkelijker dan volwassenen. Kinderen laten bijvoorbeeld zien dat de spiertesten op bepaalde momenten absoluut overbodig zijn. Voor mij zijn ze echter ng steeds een handig hulpmiddel om de aanwezige kennis in mezelf en in de ander gemakkelijker te kunnen waarnemen.

Toen mijn zoon tien maanden oud was, pakte hij spontaan een aantal Bachremedies en gaf er ook paar aan mij. Toen ik die weer aan hem wilde geven, gaf hij ze net zo hard weer terug. Ik kreeg zo’n vermoeden dat hij bedoelde dat ze voor mij waren, maar ik kon het nog niet geloven totdat ik ze nagetest had. En wat bleek? Hij had precies de juiste voor zichzelf én voor mij eruit gehaald. Sindsdien kijk ik nergens meer van op…

Ik denk dat we van kinderen kunnen leren weer toegang te krijgen tot die bron van kennis in onszelf om te weten wat goed voor ons is en wat we nodig hebben. Want we wéten gewoon van binnen. Maar hoe kom je daarbij? Even de rust nemen om te voelen en te weten.

Ik zeg altijd “Kaken los, voeten voelen en aandacht naar je buik.” Omdat als je je kaken ontspant, je nergens in je lichaam nog lang spanning kan vasthouden. Voeten voelen, omdat je dan leert gegrond bezig te blijven. En met je aandacht bij je buik blijven, omdat als je dat doet, je jezelf en een ander nooit meer leugens kunt vertellen.

En Steven? Hem hoef ik dat allemaal niet te leren. Vlak voordat ze weggaan vertelt z’n moeder dat Steven eigenlijk helemaal niet naar me toe wilde. “Nou, ik begrijp best dat je het een beetje eng vond, hoor. En je kende mij ook nog niet”, zeg ik veelbetekenend. Steven kijkt me aan en zegt: “Maar nu wel!”

Deze column is eerder verschenen in het blad Educare, een periodieke uitgave van de Stichting Universele Opvoeding.