Vertraging in de tijd

Dit artikel vormde de basis van mijn lezing tijdens het symposium “Sensitiviteit, verbinding met je innerlijke wijsheid: de natuurlijke weg naar synchroniciteit”, gehouden op 8 april 2006 in de RAI te Amsterdam.

Is synchroniciteit niet slechts een begin? Het is voor mij in ieder geval geen doel, het is een middel. Om te zien hoe dingen verband houden met elkaar, gebeurtenissen, toevalligheden. Hoe kun je leven met synchroniciteit? Of liever gezegd: in synchroniciteit? Door je houding te bepalen.
Volgens mij is er niet zoiets als “een weg naar synchroniciteit”. Synchroniciteit is voor mij een manier waarop dingen plaatsvinden.

En of je je daarvan bewust bent, dus of je dat waarneemt, ligt aan jezelf. Of je dat dus ook zo ervaart. Door in verschillende dimensies tegelijk te zijn, kun je alles, of in ieder geval veel meer, op energieniveau waarnemen en dat is bepalend voor de manier waarop je dingen ervaart.

Het is een vingerknip. Eerst ervaarde je het nog niet en nu ineens wel. Zie je ineens het verband. Is het kwartje gevallen. Je leeft in synchroniciteit.

Maar waarom is je houding dan zo bepalend hiervoor? Je kunt jezelf erin oefenen dat je het waarneemt en dat je je ervan bewust bent dat je je in verschillende dimensies tegelijk bevindt.

Je kunt het je zo voorstellen: met je voeten sta je op deze aarde en met je hoofd zit je in de hogere dimensies. Of in de wolken, zoals veel hsp’s graag doen.
Dan ben je dus tegelijkertijd, dus op hetzelfde moment, in die verschillende dimensies. En omdat je één persoon en één geheel bent, kun je vanuit jezelf waarnemen op die verschillende niveaus, in die verschillende dimensies.

Klinkt heel simpel en dat is het ook, volgens mij. Flink oefenen helpt. Maar dan oefenen, gewoon door je ervan bewust te zijn dat je het doet. Maar dan moet je er eerst van overtuigd zijn dat het kan.

En dan is het dus nog maar een vingerknip. En wéét je jezelf in die dimensies.

Het gaat dus ook om overtuigingen. Waar ben je van overtuigd? Dat dit allemaal mogelijk is, dat energie onbegrensd is? Dat je waarneming onbegrensd is?
Dan kun je verder. En kun je het ervaren.
Om nieuwe overtuigingen te krijgen die niet in strijd zijn met waar wij hier allemaal in geloven, kun je het volgende gedicht in je systeem inprenten.

Ik vertrouw het levensproces
Ik ben altijd op de juiste plaats
op de juiste tijd
met de juiste activiteit bezig
Alles wat ik nodig heb komt naar me toe
Alles wat ik moet weten wordt aan me onthuld

Ik weet niet zeker meer wie de schrijver was, ik denk Louise Hay, maar ik heb dit gedicht jarenlang bij me gedragen en het heeft me heel vaak geholpen om in te zien dat niets voor niks is en dat het goed is wat er met mij gebeurt. Dat lukt natuurlijk niet altijd direct, om dat te vinden, maar je kunt wel altijd kijken hoe je met een situatie omgaat, hoe je innerlijke houding is en hoe je ermee verder gaat. Vertrouwen in het levensproces is daarbij hoogst noodzakelijk. Dat kan je helpen om steviger in je schoenen te staan, waardoor je niet zo verstrikt hoeft te raken in allerlei systemen die mensen met elkaar hebben en waar allerlei gedragspatronen bij horen, die jij liever niet ziet of voelt of bij betrokken wilt raken.

Het kan zijn dat je je regelmatig een buitenstaander voelt. Buitenstaander zijn is niet altijd leuk, maar soms wel nodig om dichtbij jezelf te kunnen blijven en trouw te blijven aan jezelf.

Zo kun je ook beter zien dat gebeurtenissen samen lijken te vallen met je eigen diepere bedoeling of bestemming. Dan is het geen toeval dat je net daar was, waar iets gebeurde dat goed voor je was. Dat soort gebeurtenissen kennen we inmiddels allemaal wel.

Ik ga er dus ook vanuit dat ik altijd genoeg tijd heb om te doen wat ik moet doen.
Dat is ook een overtuiging. Maar wel één die mij helpt om niet in de stress te raken door het gevoel te weinig tijd te hebben. Maar hoe leg je dat uit aan iemand, die chronisch tijd tekort komt? Of dat denkt? Of in ieder geval zo leeft? Daar hoef je dus niet mee aan te komen. Waarom werkt het dan wel voor mij? Omdat ik inderdaad zo leef en de boel niet wil forceren. Ik probeer aan te voelen wat ik moet doen en de rest doe ik niet. Ik ga mezelf niet van alles extra op de hals halen. Ik ga niet in verplichtingen zitten die niet bij mij passen. Ik probeer het zo goed mogelijk aan te voelen. Want dan kun je dus aanvoelen wat bij jou past en wat niet. Wat je moet doen en wat niet. En als je dat durft aan te geven, blijft het stromen en blijkt later eigenlijk altijd dat het klopte. Dat je gevoel je niet in de steek had gelaten.

En dat als je het wel had gedaan, dat je dat dan alleen maar had gedaan uit verkeerde overtuigingen, of om aardig gevonden te worden, of om een beeld van jezelf neer te zetten door te forceren.
Kennen jullie dat? Zo van: ik doe het maar, want anders zullen ze wel denken. Of: dat hoort nou eenmaal zo. Maar goed voelt het voor mij niet.
Er zijn zoveel mensen die volgens mij veel te veel dóén. En ze hoeven er alleen maar te zijn en voelen dat het stroomt en dat het allemaal gaat zoals het moet gaan.

Het is zo lastig om aan dit alles woorden te geven. Je moet het mee kunnen voelen. Sensitieve mensen kunnen dat. Die hoef ik het bij wijze van spreken niet eens uit te leggen. Die herkennen dat direct.

Even over dat sensitieve, hsp. Een vriendin van mij zei laatst: hsp is toch maar een vervelende aandoening. Is het operabel?
En mijn partner heeft soms last van “hsp-moe-momenten”… Van zichzelf, maar zeker ook van mij…

In de vooraankondiging van dit symposium, had ik het over de HSP, de Hele Speciale Planeet. En dat we toen we nog op die planeet woonden, gelukkig waren en geen last hadden van strijd of stress. Er was alleen maar liefde, warmte en gelukzaligheid.
Nou, ik weet zelf ook niet waar die planeet is. Ik weet wel dat ik me vroeger al heel anders voelde dan de rest, juist binnen het gezin waarin ik opgroeide. Ik denk dat ik toen al veel bewuster was van mezelf en mijn omgeving. En last had van hsp-zijn. Ik vond het lastig om mezelf te zijn, want ik had niet het idee dat dat gewaardeerd werd. En harder worden van binnen, dat lukte mij niet. Tegenwoordig lijkt dat wel zo, maar het is nog steeds niet zo. De mensen die mij heel goed kennen weten dat.

Er gebeuren je zoveel dingen in het leven. Dat begint inderdaad al in je vroege jeugd. En ik zeg altijd: Je kunt niet overal iets aan doen, maar wel mee doen.
En dat kan ook hiermee. Het was voor mij een weg van jaren, maar ik heb het gevoel dat het uiteindelijk toch winst opgeleverd heeft. Dus zie ik nu vooral het positieve ervan. Niet altijd, maar meestal wel. En je kunt er dus je voordeel mee doen. Want je kunt er je levensfilosofie op bouwen. En dan brengt het je verder op je pad. Jouw eigen pad.

Wat kan jou nou helpen op je eigen pad? Allereerst dus die andere bril opzetten. Zodat je er anders tegenaan gaat kijken. Of eigenlijk dus alle brillen afzetten. Zodat je het helder gaat zien. Weten dat het kan, dat alles mogelijk is. Ergens anders noemen ze dat ook wel geloven.

Waarom ben jij hier op aarde? Natuurlijk weet ik niet waarom jij hier op aarde bent. Moet je dat nu al weten? Of mag dat ook wat later, over een flink aantal jaren. Misschien ben je dan al aan de andere kant als je het weet.

Maar je kunt hier op aarde wel gelukkig zijn. En als jij gelukkig kan zijn en ik ook, kunnen we het samen heel leuk hebben. En als jij nog niet gelukkig bent, kunnen we misschien kijken hoe je dat wel kunt worden. Van een moeizame weg naar een moeiteloze.

Als we rustig en kalm blijven, temidden van de wereld, temidden van iedereen, al staat de hele wereld en iedereen op zijn kop, dan kunnen we onszelf zijn. En weer gelukkig worden.

Er zijn vele manieren om jezelf te helpen dit te bereiken. Inzichten, zoals het voorgaande, oefeningen, voorbeelden. Praktische tips om dicht bij jezelf te blijven, trouw te blijven aan je gevoelens en aan je verstand. In evenwicht zijn, zodat je je kunt manifesteren op aarde.

Je leest de oefeningen en tips, je doet ze, je ervaart ze en soms weet je het ineens. Je wezen straalt dan, van binnen voel je het. Dit was het dus wat je kwam doen hier op aarde. Je hoefde niks te bereiken, je wilde het alleen maar ervaren. En vooral jezelf zijn.

Ik wil eerst even een oefening doen om jullie te laten ervaren.

Zet je voeten naast elkaar en voel je voeten op de grond. Voel dat er ruimte is tussen je tenen. Ontspan je kaken, laat ze helemaal los. Als je je kaken loslaat, kan de spanning in de rest van je lichaam ook verdwijnen. Ga dan met je aandacht naar je buik. Als je aan je buik denkt, gaat je adem ook als vanzelf meer naar je buik. En blijf dan met je aandacht bij je voeten en je buik, terwijl je je kaken loslaat.

Als je dit altijd doet, of heel vaak, wordt het een tweede natuur. En verandert je energie. Je aura wordt stabieler en je zult merken dat je anders gaat waarnemen, gaat voelen, gaat doen.

En dan kun je nog verder gaan. Met visualisaties, oefeningen. Op energieniveau. Want we willen wel bezig blijven en onszelf blijven uitdagen. Het moet vooral niet saai worden…
Nou is het leven volgens mij nooit saai, maar het moet het ook niet worden, voor een hsp, nietwaar?

Dan gaan we nu naar het onderdeel tijd.
Ik ga geen theorieën ophangen over tijd. Hier op aarde bestaat tijd en dus ervaar ik tijd. Ik beleef tijd. Tijdsbeleving.

Als ik ervan uitga dat ik nu tijd genoeg heb om te zeggen wat ik moet zeggen tegen jullie, dan klopt dat ook. Ik wist ook van tevoren dat ik deze lezing wel moest uitwerken op papier, zodat ik de tekst kan plaatsen op mijn website en toegankelijk kan maken voor iedereen. Dat doe ik niet bij elke lezing. Eigenlijk doe ik dat nooit en hou ik me aan een aantal punten. Maar dan weet ik ook van tevoren dat ik dát moet doen en niks anders.

Al voordat ik gevraagd werd deze lezing te houden vandaag, had ik een droom die te maken had met tijdsbeleving.
Ik zag een glazen gebouw waarin ik allemaal mensen zag werken. Iedereen was er heel druk en toen ik binnenkwam, wist ik: deze mensen leven in secondes. Ze zijn zich bewust van elke seconde. Dodelijk vermoeiend. Ze voelden zich ook heel erg druk in hun hoofd.
Toen dacht ik: wij (in onze wereld) leven meer in minuten.
En daarna dacht ik: zouden we ook niet meer een besef van elke keer vijf minuten kunnen hebben.
Dat was de droom. Het opgejaagde gevoel bleef me bij. Zo wilde ik niet. Zo doe ik ook niet. Het gaat dus om het ervaren van tijd. En hoe je ermee omgaat. En waar je in gelooft.

Ik geloof in het ervaren van tijd. Dus niet alleen dat tijd er is, maar dat ik de tijd ervaar. En dat ik tijd genoeg heb. En dat alles op de juiste tijd komt. En als het dus eens anders gaat dan ik verwacht, weet ik meteen of vrij snel daarna: dan zal dat ook wel goed zijn zo. En of ik het nou verzin of niet, later blijkt dat voor mij in ieder geval altijd te kloppen.
Je merkt het, het gaat mij alleen om tijdsbeleving en niet om theorieën.

Alhoewel, jaren geleden kreeg ik al in mijn hoofd (of nam ik informatie waar of kreeg ik door, wat je wilt) dat we met z’n allen naar de zesde dimensie gaan, het tijdloze en dat er meer kristalenergie naar de aarde zou komen. Of het waar is of niet, ik heb aan die woorden nog geregeld gedacht en ik lijk het ook te ervaren. Ik heb het toen opgeschreven, maar iedereen had het toen over de overgang van de derde naar de vierde dimensie en van kristalenergie had men nog niet gehoord. Nu is dat anders, wordt er gepraat over de vijfde dimensie en zoek maar eens op kristalenergie op internet, je vindt van alles.

Dus toch een theorie? Ik laat me er niet door leiden en ik ga met mijn hoofd in nog hogere dimensies zitten. Althans, daar ga ik dus vanuit. Controleren kan ik het niet, maar ik kan het wel voelen en ervaren. En in mijn leven gebeuren dingen die ik niet kan verklaren en die berusten op synchroniciteit. En het maakt mij eigenlijk ook niet uit vanuit welke dimensie die dan komen.

Ik geef me eraan over en ik zie wat er komt. Vaak heb ik ook veel te druk met aardse dingen om me er druk over te maken. Blijkbaar is dat dan ook niet nodig en gebruik ik mijn tijd goed. Precies goed voor de dingen die ik op dat moment moet doen.

Maar wat bedoel ik dan met vertragen in de tijd? Dat kun je bijvoorbeeld doen door middel van die oefening. En dat vormt dus een onderdeel van je eigen groeiproces. Door meer in jezelf te zakken, zul je merken dat jezelf vertraagt. In de tijd. Je rekt als het nodig is de tijd een beetje op. Je geeft er ruimte aan. Een andere dimensie. Je voelt het anders en je ervaart het anders. En alles verandert mee.
Door op die manier te vertragen in de tijd, plaats je jezelf niet buiten de rest, maar sta je er middenin. En het hier en nu. Je raakt juist meer gecentreerd. Je kunt dit dus visualiseren in die nieuwe energie.

Wat je daarbij goed kunt gebruiken is je intuïtie. Als je ervoor open staat en erop leert te vertrouwen, krijg je geregeld ingevingen en inspiratie. Of je voelt het aan je water.. Door je onderscheidingsvermogen te ontwikkelen, en volgens mij zit dan in je lijf, kun je, mits je je flexibel en open opstelt, jezelf een groot plezier doen door je te laten leiden met behulp van je intuïtie.
Mijn zoon had vroeger nogal eens heldere opmerkingen en dan vroeg ik: hoe weet je dat nou? Hij antwoordde mij een keer: dat weet ik gewoon van binnen. Nou, beter kun je het volgens mij niet omschrijven.

Ik vergelijk het leven ook wel met een lopende band. Je ziet hem aan je voorbij trekken en op het juiste moment staat er iets voor jou op. Dan moet je het wel in de gaten hebben natuurlijk. Op het juiste moment. Timing is erg belangrijk. Dat geldt overal voor, maar je kunt het dus leren toepassen. En daarvoor probeer ik je handvatten aan te reiken.

Visualiseren is dus ook zo’n hulpmiddel. (Ik gaf het al aan met betrekking tot jezelf visualiseren in andere dimensies.)
Laatst zag ik een programma op National Geographic. Sporters gebruikten visualisaties om een oefening te kunnen uitvoeren. Een turnster op de brug met ongelijke leggers kon een nieuwe techniek niet onder de knie krijgen. Toen ging ze visualiseren en uitgelegd werd dat je zo nieuwe banen in je hersenen aanlegt, waardoor je de oefening makkelijker kunt uitvoeren. En inderdaad, daarna lukte het wel.
Door het je voor te stellen, gebeurt het al in je hoofd.

Maar voor veel mensen is het vast niet zo simpel, omdat ze zich in het dagelijkse leven teveel laten leiden door hun negatieve overtuigingen en gedragspatronen.
Ze zijn niet vrij in hun hoofd. Ze slepen het verleden mee en kijken niet recht vooruit naar de toekomst, maar achterom naar het verleden. Door eerst dingen uit het verleden te verwerken of op z’n minst bewust te worden (want sommigen dingen verwerk je denk ik nooit), kun je vrijer worden in je hoofd. En meer in het hier en nu zijn.

Als je meer in het hier en nu komt, kun je beter visualiseren. Dan plaats je jezelf even buiten de tijd en ruimte. Je zult merken dat je in andere tijden en op andere plaatsen kunt zijn.
Het kan zijn dat je vreemde waarnemingen krijgt. Een soort verschuivingen. Die te maken hebben met tijd en/of ruimte. Of met hoe je jezelf ineens ziet.

We voelen de sluier van tijd vaak als een beperking. Maar door veel te oefenen en in die andere energieën te gaan zitten, terwijl dus toch gegrond blijft, kun je jezelf daarvan bevrijden. Het is echt mogelijk.
Ook jij kunt dit ervaren.
En dan zul je merken dat alles veel moeitelozer, dus gemakkelijker gaat. Dan hoef je het leven alleen maar te leven. Van dag tot dag.
Elke dag, elk moment kun je opnieuw beginnen, met het leven te leven. En diep van binnen kun je je dan gelukkig voelen. Met wie je bent, met jezelf.
Als je weet dat alles er is en dat alles mogelijk is, dan wordt het gemakkelijker om het te ervaren.

Voel zelf maar eens de energieën om je heen. Om ons heen. Weet dat we bijgestaan worden door de onzichtbare wereld. Vraag hulp, vraag kracht. Maar verdoe je tijd niet met alleen praten of vragen, maar luister ook en voel. Voel de kracht, de energie en laat het maar stromen. Maak het niet statisch, zet het niet vast. Het is dynamisch. Een proces. En wij ervaren dat dan in tijd. Maar probeer die energieën te blijven voelen, bij alles wat je doet, waar je ook bent.

Als mensen bij mij komen voor advies of een behandeling, geef ik ze vaak die oefening mee en ik zeg dan wel: doe hem ook als je bij de supermarkt staat te wachten voor de kassa. Of als je eten staat te koken. Of televisie zit te kijken.
Oefen hem niet alleen als je het moeilijk hebt, want dan moet hij er eigenlijk al ingebakken zitten. En dat kan eigenlijk alleen als je hem vaak doet.

Zo kun je jezelf ervaren als een multidimensioneel wezen. Ik las die uitdrukking o.a. in de channelings van de Crimson Circle.

De mens is een energiesysteem. We bestaan allemaal uit energie. En in die zin zijn we allemaal hetzelfde.
Vroeger dacht ik dat iedereen elkaar kon voelen. Dan had ik soms last van andere mensen, maar bij sommige mensen wilde ik wel dichtbij zijn. Ik denk dat hsp’s weten wat ik bedoel als ik denk dat je elkaar kunt voelen en ervaren. En soms is dat fijn, maar geregeld is het ook lastig. Je afschermen helpt vaak niet, goed geaard zijn en je energie goed door jezelf laten stromen wel. Dan is je aura op een natuurlijke manier begrensd. Maar soms is het beter om bepaalde energieën en dus mensen te mijden. Dan kan niet altijd, maar je hoeft het ook niet altijd op te zoeken. Goed voor jezelf zorgen dus.

Maar veel gevoelige mensen zijn onzeker over zichzelf of vinden zichzelf lastig of moeilijk doen. Of denken dat anderen dat denken. Dan balen ze van zichzelf en denken overal een probleem van te maken. En misschien is dat ook wel zo, dat hsp’s vaker een probleem ergens van maken dan mensen die niet zo gevoelig zijn.
Maar voor een hsp moet het eigenlijk altijd kloppen. En hij voelt het als het niet klopt voor hem en dan wil hij er wat aan doen. En soms wil hij er ook gemakkelijker over leren denken, zoals velen anderen dat lijken te doen. “Doe toch niet zo moeilijk!”

Als je dan weer zo’n hsp-moment hebt, heb je vaak het gevoel: “Nee hè! Daar gaan we weer!” Maar als je leert wat meer van jezelf te houden – en onvoorwaardelijke liefde krijgen van anderen kan daarbij zeker helpen – kun je het misschien op een gegeven moment accepteren dat je die stress-momenten hebt. En weet je wel dat het ook wel weer over gaat. Dan kun je er wat meer in berusten, en je eraan leren overgeven. En gaat de paniek eruit.

Wat je daarbij denk ik niet uit het oog moet verliezen is je eigen verantwoordelijkheid.
Zolang je anderen de schuld blijft geven van bijvoorbeeld je verdriet of je ongelukkig zijn, geef je meteen de sleutel uit handen om zelf gelukkig te worden.
Of als anderen alles voor je opvangen, kunnen ze je ook in je groei belemmeren. Het is fijn om anderen nabij te hebben waar je je verhaal bij kwijt kan, maar vooral dan om het zelf op een rijtje te krijgen. En niet om het voor je op te lossen.
Je zult zelf bereid moeten zijn om te veranderen. Zelf je verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en je gedragspatronen. Kijk eens naar al je overtuigingen.

“Als ik een gelukkige jeugd had gehad, dan had ik me nu beter gevoeld.”
“Als ik een andere baan had, was ik gelukkiger.”
“Als anderen niet zo stom tegen me deden, voelde ik me nu niet zo rot.”
“Als……….., dan……….”
Overtuigingen herken je aan die woorden. “Als…………, dan…………”

Als je je bewuster wordt van jezelf, je gedrag, je overtuigingen, dan kun je veranderen. Dat is ook een overtuiging, maar wel een positieve.

Voor mij is het belangrijk om mezelf regelmatig in balans te brengen met één van mijn belangrijkste positieve overtuigingen:
“Ik heb altijd tijd genoeg om te doen wat ik moet doen.”